Το Λιμάνι των Αποκλήρων(1938)

(Le Quai des Brumes / Port of Shadows)  Πρώτη προβολή: 05-06-1939

Αυτή η εικόνα, που δημιούργησαν οι Καρνέ – Πρεβέρ, κατόρθωσε να μεταβάλει την οθόνη σε καθρέφτη της γύρω ζωής, όχι βέβαια της φανταχτερής και ψεύτικης ζωής που συναντούσε κανείς ως τότε στις αστικές «κωμωδίες της κρεβατοκάμαρας», που κατασκεύαζε το Χόλιγουντ, άλλα μιας ζωής δύσκολης, γεμάτης βρωμιά και αδικία, και, για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο αισθητικό, μιας ζωής «νατουραλιστικής».

Το ασύγκριτο ταλέντο του Carné να εμποτίζει τις ταινίες του με πεσιμιστική ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με το αντίστοιχο του Prévert να δίνει ποιητική χροιά σε φαινομενικά κοινότοπους διαλόγους, χαρίζουν στο «Λιμάνι των Αποκλήρων» τη φήμη του ως μία από τις σπουδαιότερες γαλλικές ταινίες όλων των εποχών.

Ένα υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου δραματικό νουάρ, μια ταινία για το ασίγαστο πάθος, την αγωνία της διαφυγής και την απόγνωση του αδιέξοδου.

Ο αξεπέραστος ποιητικός ρεαλισμός του Μαρσέλ Καρνέ και του Ζακ Πρεβέρ στη μεγάλη συνάντηση του με τις απαρχές του φιλμ νουάρ σε μια αριστουργηματική ταινία που δεν διστάζει να απλώσει τη μελαγχολία της ακόμη και έξω από το κάδρο, διαμέσου των δεκαετιών, σαν μια διαχρονική ανάσα προς την... ελευθερία.

Κορυφαία στιγμή του γαλλικού ποιητικού ρεαλισμού και μία από τις πλέον ρομαντικές, γοητευτικά μελαγχολικές στιγμές του προπολεμικού σινεμά.

Μια από τις πρώτες ταινίες film-noir και ένα ποίημα μελαγχολικού ρεαλισμού.

Το πιο τέλειο δείγμα του γαλλικού ποιητικού ρεαλισμού.

Χαρακτηριστικό δείγμα ποιητικού ρεαλισμού που μεσουρανούσε στην χρυσή εποχή του γαλλικού κινηματογράφου περασμένων μεγαλείων.

Αν και δείχνει την ηλικία της και το θέμα της μπορεί να είναι ξεπερασμένο, η ταινία αποτελεί δραματικό πρότυπο, βλέπεται με αμείωτο ενδιαφέρον, ενώ εντυπωσιάζει η υποβλητική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Εουτζέν Σουφτάν.