Η Βασίλισσα Της Ερήμου(2015)

(Queen of the Desert)  Πρώτη προβολή: 18-08-2016

Αν κάνεις τρικάσετο, ας το κάνεις όπως ο Βέρνερ Χέρτσογκ κι η Νικόλ Κίντμαν!

Προσεγγίζοντας την αγιογραφία, εντυπώνεται στο νου για τα υπέροχα τοπία και την αγέρωχη Κίντμαν που στέκεται στο ύψος της φήμης της υποδυόμενη μια πολύ νεότερή της γυναίκα απέναντι στους αμήχανους Τζέιμς Φράνκο και Ρόμπερτ Πάτινσον.

Ο σκηνοθέτης δίνει έμφαση στους έρωτες της Μπελ με διάφορους τύπους και δίνει στην ταινία διαστάσεις κινηματογραφικού Αρλεκιν που κατά πάσα πιθανότητα θα προκαλέσει πλήξη ακόμη και στους αναγνώστες των Αρλεκιν.

Προφανώς, η ίδια η Μπελ ήταν μια πολύπλοκη, δυναμική και άκρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, μπροστά από την εποχή της, όμως, στην ταινία του Χέρτσογκ δεν υπάρχει παρά μόνο το φάντασμά της. Μόνο οι επεξηγηματικοί τίτλοι τέλους δίνουν την πραγματική διάσταση της παρουσίας της στην ιστορία.

Ο Γερμανός ξέρει να προσαρμόζεται στο περιβάλλον και τα αντικείμενα του φακού του, από τον σκληρό Κλάους Κίνσκι μέχρι τις φονικές αρκούδες – πολλοί υποστηρίζουν πως ο Κίνσκι υπήρξε πιο απρόβλεπτος και επικίνδυνος και από τα άγρια θηρία. Λογικά, η Βασίλισσα της Ερήμου θα έπρεπε να ρισκάρει και να τολμήσει. Αντιθέτως, ποντάρει πολύ στον ρομαντικό χαρακτήρα της Μπελ και ξοδεύει το πρώτο μέρος σε ένα ελάχιστο πειστικό συνταίριασμα της Μπελ με τον πρώτο της έρωτα, που υποδύεται ο τελείως λάθος για τον ρόλο και εκτός τόπου και χρόνου, συνεχώς μορφάζων με γλυκερή συγκατάβαση, Τζέιμς Φράνκο.

Αν και ο Χέρτζογκ βρίσκεται στο στοιχείο του –η σχέση ανθρώπου, Ιστορίας και φύσης–, η στείρα ακαδημαϊκή του προσέγγιση και το αφελές σενάριο σπρώχνουν αυτό το ξέπνοο βιογραφικό δράμα στα όρια του ένοχα απολαυστικού κιτς.