Τα Παιδιά του Εμφυλίου(2015)

(Fils De Grece) | Πρώτη προβολή: 12-03-2015

Ωραίες ιδέες υπάρχουν στην ταινία του Γρηγοράτου, αλλά αυτές μένουν ανεκμετάλλευτες, με αποτέλεσμα το τελικό σύνολο να μοιάζει να μην διαθέτει συνοχή.

Ολα μαζί, ανάκατα, επαναλαμβανόμενα και ξεχειλωμένα στη διάρκεια 2 ωρών και 40 λεπτών.

Το ντεκουπάζ δε χάνεται, το σενάριο είναι ψαγμένο (έστω «χτυπώντας» τον σκοτεινό ρόλο τού ΟΗΕ στο τι έγινε) προτού δώσει τις απαντήσεις σε θαμμένα μυστήρια περί τη λιλιπούτεια παρέα, το animation παίρνει κι αυτό τα όπλα (προσέξτε τη σκηνή της εμμήνου ρύσεως στο χιόνι), ενώ πρωτοπαλίκαρα αισθητικής αναδεικνύονται η φωτογραφία, το μοντάζ και το post.

Το κινηματογραφικό πρόβλημα ξεκινά από τη διαχείρισή του, καθώς αυτό συμπλέκεται εντελώς άτεχνα με μια προσχηματική μυθοπλασία και αφελείς αναφορές στη σύγχρονη πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα.

Παρ' όλο που η ιδεά μοιάζει ενδιαφέρουσα, το τελικό αποτέλεσμα δεν διαθέτει συνοχή ούτε στους διαλόγους, ούτε στα όσα γίνονται επί της οθόνης, ενώ επιχειρείται μία άκρως αυθαίρετη σύνδεση με τη σύγχρονη κατάσταση στην Ελλάδα.

Το θέμα της ταινίας θα έχει πάντα, το ενδιαφέρον των θεατών, αλλά δυστυχώς αυτή την φορά το σκοτεινό σημείο της Ελληνικής ιστορίας χάνεται μέσα στα 160 λεπτά της ταινίας, χωρίς να υπάρχει ένα ξεκάθαρο τέλος της ιστορίας.

Ενα φλύαρο κολάζ εικόνων, ντοκουμέντων (σαφώς το σημαντικότερο στοιχείο της ταινίας), μυθοπλασίας, αλληγορίας, παρωχημένης ιντελιγκέντσιας, online chats και δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ, με μια ατυχή σύνδεση του παιδομαζώματος με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, κακές ερμηνείες κι ένας επιτηδευμένος μελοδραματισμός, συνθέτουν το εξουθενωτικό περιτύλιγμα μιας κατά τα άλλα σημαντικής ιδέας.

Μιλά για τις παιδουπόλεις και τα παιδιά που μεγάλωσαν στην εξορία μετά τον ελληνικό εμφύλιο. Δυστυχώς με τρόπο κακότεχνο και εξαντλητικό, που δεν έχει μόνο να κάνει με την τεράστια διάρκεια του φιλμ.