Μαθήματα Οδήγησης(2014)

(Learning to Drive) | Πρώτη προβολή: 13-08-2015

Ευχάριστη σε γενικές γραμμές ταινία είναι το Learning to Drive, που θα τη δείτε, θα πείτε 'συμπαθητική ήταν...' και θα την ξεχάσετε σχεδόν αμέσως.

Ο πήχης είναι χαμηλά, όχι γιατί πρόκειται για μια «απλή ιστορία», αλλά γιατί το σενάριο δεν παρέχει εσωτερικές δραματουργικές εντάσεις. Όλα περνούν με τη διακριτική απαλότητα ενός σκίτσου, ακόμη και το χιούμορ. Τα κλισέ της Νεοϋορκέζας, οι εθνολογικές αντιθέσεις (ο σιχισμός περνά ελαφρά ως καρικατούρα), η ανομολόγητη έλξη. Ευτυχώς, το τέλος δεν παρεκκλίνει στο μελόδραμα κι εντέλει, είναι ένα απλά χαριτωμένο έργο για θεατές άνω των 45, που ευχαρίστως θα το έβλεπαν στην τηλεόραση.

Σε αντίθεση με την επιτηδευμένη πραότητα και την οριενταλική υπερβολή του Μπεν Κίνγκ­σλεϊ, η Πατρίσια Κλάρκσον είναι αυτή που (προσ )γειώνει τον πρωταγωνιστικό της χαρακτήρα, προσφέροντάς του –όσο μπορεί– ψυχή, ανθρωπιά κι ερμηνευτικό βάρος. Μόνο που αυτό δεν είναι από μόνο του αρκετό...

Παρότι εντελώς προφανή και διδακτικά είναι και όλα όσα συμβαίνουν σε τούτο το φιλμ, υπάρχουν κάποια καλογραμμένα μέρη, ένα γλυκόπικρο (κι όχι ακριβώς ευτυχές) φινάλε και δύο εξαίρετοι καρατερίστες, ο Κίνγκσλεϊ και η Κλάρκσον, που το καταφέρνουν να το σώσουν από την ακατάσχετη τυποποίηση.

Σίγουρα οι Έλληνες οδηγοί θα είχαν πολλά να μάθουν από τα μαθήματα ηρεμίας και διαχείρισης θυμού του Μπεν Κίνγκσλεϊ. Μια ταινία που έχει περισσότερο ενδιαφέρον στα σημεία χωρίς διαλόγους.

Φορτωμένο με σοφιστείες – που ο Κίνγκσλεϊ προσπαθεί συνεχώς να πλασάρει σαν να μην είναι ό,τι πιο αφελές έχεις ξανακούσει δεκάδες φορές στο σινεμα και με νευρώσεις που η Κλάρκσον σώζει από το να μην αγγίξουν τα όρια της υστερίας, το φιλμ της Κοϊσέτ «κόβεται» ήδη από το πρώτο μάθημα ακριβώς επειδή θεωρεί πως κρατώντας χαμηλούς τόνους θα καταφέρει να αναδείξει τη μεγάλη του ψυχή.