G.I. Joe: Η Γέννηση Της Κόμπρα(2009)

(G.I. Joe: The Rise of Cobra) | 

Η φρενήρης δράση κάπου κουράζει κι όσο κι αν δικαιολογούνται, κάπως, οι υπερβολές της ταινίας, είναι «κομματάκι». πολύ «υπερβολικές»! Είμαι πεπεισμένος ωστόσο πως όποιος πάει να δει την ταινία με «χαλαρή» διάθεση θα περάσει καλά, καθώς το «G.I.Joe: The Rise Of The Cobra» δεν προσφέρει τίποτα λιγότερο από όσα, ουσιαστικά, υπόσχεται!

Περιττές και κακογυρισμένες σκηνές, μοντάζ μαριχουάνας, γελοίοι διάλογοι από την μία πλευρά. Από την άλλη, εκπληκτικά εφέ που μοσχοβολάνε ζεστό ρευστό, πανέμορφες παρουσίες, 2 πετυχημένες σκηνές που κόβουν την ανάσα (καταδίωξη στο Παρίσι και η γεμάτη χορογραφία, κόντρα Snake Eyes - Storm Shadow) και το κυριότερο.. μιλάμε για το G.I. Joe!

Εντυπωσιακή περιπέτεια που δεν σε αφήνει ούτε καν να αναπνεύσεις από τον βομβαρδισμό των ειδικών εφέ.

Ας μην περιμένει κανείς ερμηνείες και σενάριο για Όσκαρ (αν και τα δυο είναι υποφερτά για τέτοιου είδους ταινία), απλά ένα ευχάριστο δίωρο χωρίς προβληματισμούς και ιδιαίτερες εκπλήξεις.

Είναι αυθεντική γι΄αυτό που έιναι και αυτό που εκπροσωπεί. Ναι είναι - βάση χαρακτήρων - φιλομιλιταριστική και absolutely USA patriot, αλλά και τι μ΄αυτό; Ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία.

Εκεί όμως που χάνει τη μάχη είναι στις σκηνές δράσης όπου περιμέναμε σίγουρα κάτι καλύτερο. Εκτός της σκηνής στο Παρίσι που πρέπει να παραδεχτώ είναι εντυπωσιακότατη και αρκετά μεγάλη σε διάρκεια, οι υπόλοιπες είναι συνηθισμένες, και σε πολλές στιγμές κακοφτιαγμένες πολύ κακή ένωση των εφέ με τα σκηνικά.

Κάτι πίου πίου, κάτι μπουμ, κάτι πάθη και κάτι ίντριγκες, ο Πρόεδρας του Γιου Ες γιατί χωρίς Πρόεδρα σε κάτι τέτοια δεν γίνεται κι ένα φινάλε πονηρό που αφήνει ελπίδες για σίκουελ πουτάνα όλα.

Θυμάστε το «Street Fighter» του '95? Ναι, εκείνη την 'αλησμόνητη' υπερ- camp εμπειρία με τον Jean Claude Van Damme και τον μακαρίτη τον Raul Julia (δυστυχώς το «Street Fighter» έμελλε να αποτελέσει το κύκνειο άσμα του). Ε, κάτι παρεμφερές είναι το «G.I. Joe», μόνο που έχει πολλαπλάσιο κόστος παραγωγής και, εν αντιθέσει με τον προκάτοχό του, βλέπεται!

Το σενάριο είναι τελείως σχηματικό, οι ήρωες είναι όλοι χαρτόνια και το έργο δεν σε αφήνει να δεθείς μαζί του συναισθηματικά