Ο Ταξιτζής(1976)

(Taxi Driver) | Πρώτη προβολή: 12-03-1977

Ο Scorsese εδώ με τα σκοτεινά του πλάνα και τη μινιμαλιστική του προσέγγιση, δημιουργεί έναν κινηματογραφικό θρύλο. Ο De Niro αποκτά ένα alter ego άνευ προηγουμένου, ενώ η ανήλικη ακόμα -εδώ- Jodie Foster στο ρόλο της πόρνης, αποδεικνύει πως υπήρχε λόγος που θεωρούνταν παιδί θαύμα.

Ένα κινηματογραφικό διαμάντι που κάθε συνεπής "σινεφίλ" οφείλει να διαβάσει και να διδαχθεί πολυπρισματικά.

Θαυμάζοντας το είδωλό του στον καθρέφτη και καθώς προβάρει μια επινοημένη εκδοχή του εαυτού του (σε ένα σχεδόν μυθολογικό στιγμιότυπο του σινεμά), ο Τράβις μεταναστεύει οριστικά και αμετάκλητα σε έναν παραισθησιογόνο τόπο, ενσαρκώνοντας την πιο σκοτεινή όψη ενός κόσμου που λατρεύει τους νικητές δεν ανέχεται τους ηττημένους.

Νέο-νουάρ αισθητική, στοιχειωμένο soundtrack του συνθέτη του Χίτσκοκ, Μπέρναρντ Χέρμαν (το τελευταίο πριν πεθάνει) και το Μεγάλο Μήλο πιο γοητευτικό και συνάμα απειλητικό που υπήρξε ποτέ.

Ένα προφητικό αριστούργημα, κέντημα ατμόσφαιρας, μουσικής, του Μπέρναρντ Χέρμαν με το στοιχειωτικό θέμα με το σαξόφωνο, και μίνιμαλ δράσης, με έναν καουμπόη των πόλεων να δρα ανάμεσα σε Σαμαρείτη και ψυχοπαθή, ρουφώντας κάθε λέξη και νεύμα, μέχρι το εφιαλτικό λουτρό αίματος στο φινάλε.

Μια ταινία που σίγουρα πρέπει να δει κάποιος έστω και μια φορά στην ζωή του.

Ένα πολύχρωμο, εφιαλτικό τσίρκο παρελαύνει από το καθρεφτάκι του Ταξιτζή κι ο Σκορσέζε το φωτίζει με νέον, το κινηματογραφεί ως 70s αστικό γουέστερν, και, κυρίως, το αποτυπώνει μέσα με την υποκειμενική απόγνωση του αντιήρωά του - με ωμά, παρανοϊκά, λάγνα slow motion.

Πολυφορεμένος ο όρος, αλλά ο «Ταξιτζής» είναι μια απόλυτα εμβληματική ταινία του αμερικανικού σινεμά.

Εξαιρετική σκηνοθεσία, ατμοσφαιρική, αξιοποιώντας όλα τα δεδομένα που μπορεί και προσφέρει το φόντο της Νέας Υόρκης με σύμμαχο, τις υπέροχες ερμηνείες τόσο του De Niro όσο και της Foster.

Τρία χρόνια μετά τους « Κακόφημους δρόμους», ο Martin Scorsese επιστρέφει για να κάνει άλλη μια περιπλάνηση στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Και καταφέρνει να δημιουργήσει μια ταινία σταθμό, μια ταινία που σημάδεψε μια δεκαετία, μια ταινία που τιμήθηκε με «Χρυσό φοίνικα» στις Κάννες αλλά και αγνοήθηκε επιδεικτικά από την αμερικανική Ακαδημία.