Το Σκαρί(2021)

(Luzzu)  Πρώτη προβολή: 03-02-2022

Ο κλασσικός νεορεαλισμός ξαναζωντανεύει σε μια μεγαλόπνοη ταινία από μια Μάλτα πολύ μακριά από τις τουριστικές καρτ-ποστάλ.

Πρόκειται για μια άρτια εφαρμογή των αρχών του νεορεαλισμού στον σύγχρονο κινηματογράφο και σίγουρα ένα σπουδαίο ντεμπούτο για τον Alex Camilleri που μας κάνει να ανυπομονούμε για την επόμενη του ταινία.

Η κάθοδος του στον υπόκοσμο, θυμίζει σε πολλά την πορεία του τραπεζικού ήρωα του Azor που είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα, στην 'ζούγκλα' της αργεντίνικης, πολιτικοκοινωνικής κατάστασης. Είναι λιγότερο σκοτεινή, αλλά το ίδιο μελαγχολική και απαισιόδοξη για τα ανθρώπινα, Εξαιρετική πρώτη δουλειά, όπως και εκείνη άλλωστε.

Υπέροχη ταινία. Να τη δείτε.

Μιλά με γλώσσα στακάτη και οικουμενική για ζητήματα βιοπάλης, ηθικής τάξης, αλλά και για παραδόσεις που σβήνουν.

Στο «Σκαρί» ο Camilleri χαράζει μια πορεία ανάμεσα στον απαθή νεορεαλισμό των αδελφών Dardenne και στο έντονο αλλά αντικειμενικό βλέμμα των ντοκιμαντέρ του Gianfranco Rosi. Φυσικά πάνω από το φιλμ αιωρείται η βαριά σκιά του κλασικού «Η γη τρέμει» που διαδραματιζόταν -όχι μακριά από τη Μάλτα- σε ένα λιμάνι της Σικελίας, στα τέλη της δεκαετίας του 1940.

Μια ατμόσφαιρα φόβου, πλανάται μέσα στο δημιούργημα του Άλεξ Καμιλέρι, στις παράλληλες δράσεις που εκτυλίσσονται, στη θάλασσα και στο σπίτι του Τζεσμάρκ. Η αίσθηση του φόβου, είναι και το ατού της ταινίας, γιατί μέσα από το φόβο, εικάζεται και το δυσοίωνο επαγγελματικό μέλλον, του νεογέννητου αγοριού (δεν είναι τυχαίο ότι επιλέγεται αγόρι), αλλά και αποκαλύπτεται η τίμια πλευρά του κεντρικού χαρακτήρα, τον οποίο ερμηνεύει ο Τζεσμάρκ Σικλούνα.

Το σενάριο και η θεματική του ακολουθούν το κλισέ χωρίς να ξεστρατίζουν στιγμή, τόσο οι ανθρώπινες δυναμικές όσο και η πορεία της ιστορίας (μ' ένα, ομολογουμένως, απελευθερωτικό φινάλε) δεν ξεπερνούν το προβλέψιμο, ωστόσο το φιλμ του έχει γοητεία και μια αλήθεια κρυμμένη στα δίχτυα των βιοπαλαιστών ηρώων του και του θαρραλέου κόσμου τους.

Η πραγματική δύναμη στο «Σκαρί» βρίσκεται στους ερασιτέχνες ηθοποιούς του, στις λεπτομέρειες της ζωής στα διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και στην γνήσια νοσταλγία ενός κόσμου που χάνεται, συμπαρασύροντας μαζί του όχι μόνο παραδόσεις αλλά και μικρές ή μεγαλύτερες ανθρώπινες ιστορίες. Περίπου σαν αυτήν.

Τα ξέραμε κι από πριν αυτά που μας λέει η ταινία. Δεν τα γνωρίζατε; Που ζείτε;