Οι Περιπέτειες του Τεν Τεν: Το Μυστικό του Μονόκερου(2011)

(The Adventures of Tintin)  Πρώτη προβολή: 03-11-2011

Παρότι δουλεύει για πρώτη φορά σε ψηφιακό περιβάλλον, ο Spielberg το εκμεταλλεύεται στο έπακρο για να παραδώσει τον Indiana Jones της νέας εποχής.

Προς το τέλος η ταινία πλατειάζει ελαφρά, αλλά δεν σε πειράζει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή έχεις περάσει υπέροχα, έχεις νιώσει πάλι παιδί, έχεις αφεθεί στον παραμυθένιο κόσμο που μόνο ο Σπίλμπεργκ (με τη βοήθεια του Πήτερ Τζάκσον) ξέρει να φτιάχνει.

Είναι ότι ο Σπίλμπεργκ παραδίδει με τις «Περιπέτειες του Τεντέν» την πιο αυτοβιογραφική ταινία της καριέρας του. Φορτωμένος με όλα τα αγαθά μιας τεχνολογίας που μπόρεσε να τον ζωντανέψει στην μεγάλη οθόνη, ο Τεντέν δεν είναι παρά ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ του 2011.

Στο Μυστικό του Μονόκερου για πρώτη φορά η μέχρι τούδε παγωμένη κίνηση του performance capture αναπνέει με χάρη, το τρισδιάστατο δεν ενοχλεί καθόλου και τουλάχιστον μια σκηνή, το καταπληκτικό μονοπλάνο της καταδίωξης στην επινοημένη πόλη του Μαρόκου, Μπαγκάρ, δείχνει πόσο υπέροχα μπορεί να λειτουργήσει μια παραμυθένια φαντασία με γούστο, φινέτσα και λεπτότητα - σε αντίθεση με τη χοντροκομμένη επιθετικότητα άλλων κινουμένων σχεδίων.

Το The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn είναι μια ιδιαίτερα διασκεδαστική παραδοσιακή περιπέτεια, γεμάτο δράση σε διάφορα μέρη του κόσμου, αμέτρητες εντυπωσιακότατες σκηνές, απαράμιλλης ποιότητας γραφικά που ζαλίζουν αλλά εν τέλει είναι μια ταινία που έχει το ίδιο target group με το κόμικ στο οποίο βασίζεται.

Πρόκειται για μια διασκεδαστική κινηματογραφική εμπειρία, η οποία προσφέρει ένα ξέγνοιαστο (κάτι παραπάνω) από μιαμισάωρο στον θεατή και σίγουρα θα τον κάνουν να ήθελε να κρατούσε λίγο ακόμα.

Καλή μεταφορά, πολύ καλή δουλειά του ψηφιακού animation (δεν το είδα σε 3D), λίγο βαρετό και παλαιωμένο το σενάριο, πολύ παιδικό. Δεν φτάνει το επίπεδο της Pixar.

Σούπερ η δράση, σούπερ η εξέλιξη της πλοκής, αλλά αυτό που με κρατάει πίσω είναι η χρήση του «capture» κινουμένου σχεδίου σε δράση, κάνοντας το απίστευτο, εύκολο.

Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό όμως, το φιλμ δεν μειώνει ποτέ ταχύτητα. Συνεπώς χαρακτηρίζεται από μία υπερκινητικότητα, που περισσότερο σε κουράζει, παρά σε καθηλώνει ή σε κάνει να έχεις οποιαδήποτε αγωνία. 

Για έναν ενήλικο κόμικ απαιτούνται περισσότερα. Οι μικροί θεατές ίσως διασκεδάσουν, οι ενήλικες ας αναζητήσουν κάτι πιο ουσιαστικό κι ας μην έχει την ίδια τεχνική τελειότητα π.χ. μια διασδιάστατη μεταφορά του Κορτό Μαλτέζε από τον Πασκάλ Μορέλι. Εκεί θα βρούν αυτό που απουσιάζει εντελώς από εδώ: ψυχή.