Αθάνατοι(2011)

(Immortals)  Πρώτη προβολή: 10-11-2011

Ανεπανάληπτα εντυπωσιακό, θριαμβευτικά όμορφο, τόσο συναρπαστικό που δεν σου επιτρέπει να να υψώσεις αντιρρήσεις, «Οι Αθάνατοι» είναι το σημείο όπου η ποπ κουλτούρα συναντά την μεγάλη τέχνη. Κι αν το τίμημα είναι η έλλειψη βάθους, «τρισδιάστατων» χαρακτήρων και μιας πυκνότερης ουσίας, ας είναι.

Τη σύγχυση σώζει το μεγάλο ταλέντο του δοκιμασμένου στη διαφήμιση και τα βιντεοκλίπ Ταρσέμ Σινγκ στη σύνθεση δυνατών εικόνων που μένουν στο μυαλό - το ίδιο έκανε και με το Κελί.

Οι "Αθάνατοι" θα σας χαρίσουν 2 διασκεδαστικές ώρες.

Το Immortals είναι μια αδιάφορη ταινία, ειδικά για αυτούς που γνωρίζουν τις ικανότητες του σκηνοθέτη, που, ναι μεν, δε θα μας προκαλέσει την αηδία που νοιώσαμε στο Clash αλλά σε καμιά περίπτωση δε καταφέρνει να φτάσει την επικότητα των 300.

Πολλή φασαρία για το τίποτα.

Διαθέτοντας άφθονες σκηνές δράσης (με αποκορύφωμα την μάχη μεταξύ Θεών και Τιτάνων) και το αίμα να ρέει άφθονο, το Αθάνατοι θα κρατήσει ευχαριστημένο τον θεατή. Το θέμα είναι ότι την επομένη μέρα θα έχει ξεχάσει ότι την είδε.

Τα εφέ είναι αρκούντως φροντισμένα-ειδικά στα τελευταία λεπτά της ταινίας- ενώ από την άλλη οι ερμηνείες τελείως ακατέργαστες και οι δραματουργικές κορυφώσεις μπορούν να συγκριθούν μόνο με αυτές θεατρικής παράστασης του δημοτικού.

Αυτό το μπλοκμπάστερ - παρά την αλλοίωση των ελληνικών μύθων προς χάριν μιας νέας μυθοπλασίας χολιγουντιανής κατασκευής - μέσα από την μεταμοντέρνα βαθιά σύνθεση πολιτισμών, στην κυματογραφική του έκφραση, πετυχαίνει έναν καλό συνδυασμό, συμπαθητικών (για το είδος) ερμηνειών, σκηνών μάχης (σε ατομικό ή σε συλλογικό επίπεδο), καθώς και ενός διάχυτου ερωτισμού, κυρίως για εμπορικούς λόγους.